Elentho

„Elentho”

~Dziadkowi

Styks-o przeraźliwa muzo utrapienia!

Kokytos-dziś szlocham w Hadesa ramiona.

Odebrałyście ze świata westchnienie sumienia.

Na moim ramieniu złotooka wrona.

Obola oddałam temu, co zabiera

Na klęczkach modły wznosiłam uparte

Od straty w komnacie zmieniona atmosfera

Persefona otula jego ciało martwe

Trucizna wsączyła się w jego organy

Trzy wiedźmy przecięły jego życia linę

Po zapomnieniu trafił za Elizjum bramy

Zegar władcy czerni wybił jego godzinę.

Odszedł żegnany rzewnym rykiem tłumu

Nie wierząc zamknęłam oczy na tą prawdę

Nie słysząc hermesowych skrzydeł szumu

Konając-naraziłam się na wzgardę.

W dolinie cieni, w mgle zawiłej, nad Styksem pochylona
W radości i smutku , ramionach Nyks, łagodnie utulona. 

Mój dziadek zmarł dwa lata temu. Wciąż jednak pamiętam i tęsknie. A z tej tęsknoty czasem powstają takie twory. Już dawno nic nie pisałam, wiem. Mam ogromny nawał nauki,czytania, pisania. Dziś m.in. mam za zadanie zająć się moim niesfornym bratankiem. W ten weekend  z pewnością dodam coś konkretniejszego. A dziś zostawiam was z moją małą poezją.